bir kış çocuğu olarak bayılarak anlatmam lazım şuan belki bu anı ama. kışı sevmiyorum. bizim zamanımızda kışları çok kar yağardı. okullar tatil olsun yarın bir metre kar yağsın diye yatağımızdan kaldırıp kafamızı perdeyi aralayıp sürekli dışarıya bakardık. ve ertesi sabah kar diz boyu. çocuk aklımız ile annemize televizyonu açtırıp pür dikkat televizyona bakardık bir yandanda önlükleri giymeyi ihmal etmezdik ama. vee beklenen haber milli eğitim bakanlığının yaptığı açıklamaya göre okullar hava muhalefetleri nedeni ile kapalı. sevinçli ve cin gibi bakışlar ile annemize bakışlarımız vardır ya hattırlayabildinizmi. '' VE ŞÖYLE BİR CÜMLE ANNE BİZİM OKUL TATİL DEDĞİLDİR BEN GİDEYİM DERSLERDEN GERİ KALMAYAYIM ÖRTMENİMİZ ÇOK KIZAR ANNEDEN CEVAP : KIZIM DUYMADIN MI OKUL TATİL'' evetti hayırdı derken anne kıyamaz tabi okul yoksa hemen eve gel derken zaten okul yolu çoktan tutulmuştur. tabi senin gibi bir sürü akıllı okul yolundadır. artık karda yuvarlanmalar kar topları havada uçuşur kardan adamlar yapılmaya başlanmışıtır bile. geçen saatin farkında bile değilsin eve gittiğinde yiyeceğin terlik sopası bile umrunda olmaz.
bizde istanbul çocuğuyuz bu dünyanın neresinde olursa olsun aynı.
şimdi şubatın tam sonu dışarda inceden bir kar yağışı ama her ne hikmetse hiç bir neşe yok. zavallı kızım hiç o mutluluğu yaşayamayacak sanki belki o kadar karda yağmayacak artık.
burda bize düşen eskiden kar yağardı lapa lapa ve bizde dışarda altımızda leğen yada poşetle kayardık nerde bir yokuş var oradaydık. soğuktan pespembe olan yanaklarımız eve geldiğimizde sırıl sıklam olmuş elbiselerimizi çıkartıp sıcacık pijamalarımızı giyip sobanın arkasındaki mindere oturup o saatte yayınlanan şirinleri izlerdik. akşam olduğunda mısır patlatırdı annemiz yanındada mandelina elma. nasıl bir tadı olurdu anlatamam diye devam eden ve bilmediği için ve yaşamadığı için onu cezbetmeyen hikayeler anlatırız.
yaşam sevinci olmayan mutlu olmayan tatminsiz bir nesilin tam ortasındayız şu an nasıl olacak bilmiyorum....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder